[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.‘Ja.Maar ze hebben het mis.Jij zei dat spoken niet bestaan.’‘Nee.Alleen in verhalen.’ Raph houdt niet van verhalen, snapt niet waar fictie goed voor is.De regen droop uit mijn haar op mijn oogleden.‘Kom lekker naar binnen, dan kun je nog een beetje werken aan die generator.Dat CO2-neutrale krachthonk.’Hij stond op.‘Het is niet CO2-neutraal, vanwege de productie.Je kunt zoiets eigenlijk helemaal niet CO2-neutraal maken, je moet het gewoon zo ontwerpen dat het na een paar jaar meer opgelevert dan het heeft gekost.Gaat die politieman je meenemen?’Hij klonk bijna hoopvol.We liepen naar de achterdeur.‘Nee,’ zei ik.‘Natuurlijk niet.Hoe kom je daarbij?’Als Ian MacDonald me meenam, zou ik naar een plaats gaan waar ik kon slapen.Dan kon ik op een veldbed onder een tl-lamp gaan liggen en in slaap vallen, of op een betonnen bed naast eenwc.Ian MacDonald was vertrokken.Het was tijd om Moth te wekken, zijn luier te verschonen en eenvoudige verhaaltjes voor te lezen over vrouwen die de mogelijkheid van economische onafhankelijkheid systematisch ontkennen en daardoor een onnozel leven leiden, de was buiten te hangen als het ophield met regenen, een monoloog aan te horen over brandstofinjectiesystemen, Moths luier te verschonen, eten klaar te maken en het grootste deel ervan weg te gooien, ieders handen te wassen en het aanrecht schoon te vegen.Ik had nog vijf uur en drie minuten te gaan voordat ik Moth in bad kon stoppen, zes uur en drieëndertig minuten voordat ik Raph met goed fatsoen tot de volgende ochtend verdere gesprekken kon ontzeggen.‘Giles? Zou je heel misschien een uurtje op de kinderen kunnen passen, zodat ik even kan slapen? Een uurtje maar? Ik ben zo moe dat ik mezelf om de haverklap in de vingers snij, kijk maar, en vanochtend viel ik zowat op de grond in slaap, ja toch, Raph?’Raph was er niet.Ik liet Giles de sneetjes in mijn vingers zien, die ik had opgelopen toen ik voor het middageten telkens naast de tomaten had gesneden.Hij trok zijn wenkbrauwen op en liet zijn blik over mijn spijkerbroek naar beneden glijden.Hij keek om zich heen of hij Raph zag.‘Alleen als je straks met me wilt vrijen.’‘Ik moet werken.Dat weet je best.’‘Ook goed.Dan niet.’‘Giles! Ik zou hier niet met jou over moeten hoeven onderhandelen.Je kunt verdomme best een uurtje op je eigen blagen passen.’Raphael stak zijn hoofd om de hoek van de deur.‘We zijn geen blagen.’‘Nee, schatje, jullie zijn lief.Sorry.Ik ben gewoon moe.’‘Dat dacht ik ook.’ Hij verdween weer.Ik gaapte.De slaap overviel me.‘Goed dan,’ zei ik tegen Giles.‘Jij je zin.Als jij op die manier seks wilt afdwingen, prima.Ga Moth nu uit bed halen.Maak me niet voor halfvier wakker en hang de was op, anders heb je straks geen schone broek meer.En ik behoud me het recht voor om stil te blijven liggen en aan de Bodleian Library te denken terwijl jij al het werk doet.’Hij stond op en gaf me in het voorbijgaan een tik op mijn billen.‘Geweldig nieuws.’Ik ben dus kennelijk toch bereid mijn lichaam te verkopen, niet voor een vaste aanstelling, maar om een uurtje te kunnen slapen.Het was donker toen ik wakker werd, en het was stil in huis.De zee verpulverde de stenen op het strand en was zelfs boven het gekletter tegen de ruiten uit te horen, en er lag een warme hobbel aan de andere kant van het bed.Voorzichtig draaide ik mijn hoofd, hopend dat de nacht nog jong was en dat ik nog vele uren mogelijke slaap in het verschiet had.Drie minuten voor twaalf.Ik rekte me uit en bleef liggen kijken naar het voile, dat spookachtig bewoog.Niemand vroeg me ergens om en het was mogelijk dat het nog vele uren zou duren voordat iemand weer ergens om zou vragen.Ik trok mijn haar weg uit mijn hals, zodat ik lekkerder lag.Dat Giles erin was geslaagd beide kinderen eten te geven, in bad te doen en in bed te stoppen ervoer ik als een wonder, alsof ik had ontdekt dat een kamerplant (die we niet hebben, ik beschadig mijn kinderen al genoeg zonder dat ik ook nog planten heb die ik kan verwaarlozen) een taart had gebakken terwijl ik aan het werk was.Dat bood perspectief.Tenzij hij hen natuurlijk geen eten had gegeven, niet in bad had gedaan en niet in bed had gestopt.Ik glipte onder het dekbed vandaan en slaagde erin niet te kreunen toen ik de ijskoude vloer onder mijn voeten voelde.Giles was vergeten het eerste het beste kledingstuk dat voorhanden was om de deurklinken te wikkelen, omdat de klik ervan Moth wakker kan maken.Als hij wakker werd, zou ik in elk geval zeker weten dat hij nog leefde.Voorzichtig deed ik onze deur open, stapte over de krakende vloerplank heen en sloop naar Moths kamer.Ja.Een kleine gestalte onder de deken, donker haar uitgewaaierd over het kussen.Ik ging naar binnen en legde mijn hand op zijn schouder.Hij snoof en ging verliggen, en ik verstijfde tot zijn ademhaling weer zachtjes tegen de kust kabbelde.Langzaam rechtte ik mijn rug en voerde ik de choreografie voor het verlaten van de kamer uit.De lichtval op de muur van de overloop was anders dan ik me van andere keren kon herinneren.Ik rilde en slaagde erin niet achterom te kijken, hoewel ik er plotseling van overtuigd was dat er iemand naar me keek.De trap was een gapend gat met de duisternis van de hal erachter.Ik wilde terug om Moth te bewaken.In Oxford sliep Raphael zelfs dwars door het kabaal heen van de werkzaamheden die vroeg in de ochtend werden verricht aan het spoor vlak bij zijn open raam.Ik liep naar binnen en ging op de rand van het bed zitten.Hij lag erbij alsof iemand hem boven op het dekbed had laten vallen, en ook de verzameling technische handboeken die hem omringde wees niet op een rustige overgang naar de slaap.Er zaten voedselresten om zijn mond, iets roods, en ik rook knoflook.Hij had eten gehad, ook al was hij niet gewassen.Ik streelde zijn haar en zijn schouder, die verrassend warm aanvoelde, en keek naar zijn ademhaling, naar de bolling van zijn wang tegen het roze ruitjespatroon op het kussen, naar het rijzen en dalen van zijn ribbenkast, botten die in mijn lichaam waren gevormd.Ik tilde zijn haar op, drukte een kus op zijn voorhoofd en liet mijn wang even tegen zijn gezicht liggen.Ik ben nooit zeker van de rechtmatigheid van zulke gestolen liefkozingen, die als ongewenste intimiteiten mijn genot dienen, niet dat van hem.Ik raakte zijn nek aan, waar een strookje roodgouden haar zit dat vrouwen in de toekomst zullen willen kussen.Jammer dat we minder van onze kinderen gaan houden zodra ze wakker worden.Ik sloop door de gang terug.Boven me kraakte een vloerplank.De deur van de slaapkamer klikte toen ik hem dichttrok.‘Hé, hallo.’Shit.‘Bedankt dat je me hebt laten slapen.’ Ik kroop weer in bed en trok mijn benen op.‘Heb je het koud? Kom hier.Was Moth wakker?’‘Nee, ik wilde alleen even bij ze kijken.Heb je alles afgesloten?’Hij krulde zich om me heen.Ik rilde opnieuw.Hij streelde mijn schouder, die schuilging onder een ouderwetse stof: katoenflanel.‘Ik kan ze heus wel naar bed brengen, hoor.’Ik strekte mijn benen, maar daar had ik spijt van zodra mijn voeten de halfbevroren vijver raakten die altijd in de onderste helft van het bed lijkt te ontstaan.‘Hoe moet ik dat weten? Je doet het nooit.’Hij liet zijn hand naar mijn middel glijden.‘Wel toen jij naar Montreal was.Jemig, Anna, het is geen hogere wiskunde, kinderen naar bed brengen.’‘Nee,’ zei ik.‘Dan kan ook niet, hè? Ik bedoel, vrouwen doen het al eeuwen.Dan kan het nooit moeilijk zijn.’Zijn hand bewoog naar beneden.‘Begin nou niet weer.’Ik duwde hem weg.‘Hou daarmee op.’‘Jij zei dat we konden vrijen [ Pobierz całość w formacie PDF ]