[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie powinien jej nie doceniać.Drugi raz nie popełni tego samego błędu.Kim usiadła przy klawiaturze fortepianu na obitej zielonym aksamitem ławce i zagrała kilka taktów jakiegoś kawałka jazzu, którego Huan, stojący za jej plecami, nie poznał.Skończywszy, podniosła pokrywę i włożyła obie ręce do wnętrza instrumentu.Uważnie śledził jej ruchy, lecz ona, jeżeli nawet to zauważyła, nie dała tego po sobie poznać.Obiema dłońmi ostrożnie odkręciła nakrętkę motylkową na metalowej klamrze, odchyliła wieko do tyłu i wyjęła mały nadajnik.Po drugiej stronie znajdował się wspornik z czymś, co z wyglądu przypominało detonator połączony przewodami z wiekiem.Huan poznał najnowszy model izraelskiej radiostacji, Kol38.KCIA również prowadziła rozmowy w sprawie zakupu tego modelu.Nadajnik umożliwiał użytkownikowi kontakt radiowy na odległość ponad 1.200 kilometrów bez konieczności korzystania z satelity Jedna część służyła do nasłuchu, zaś druga do odbioru, co umożliwiało agentom w polu prowadzenie radiokonferencji z kwaterą główną.Aparat zasilały lekkie baterie kadmowe, dzięki którym doskonale nadawał się na oddalone placówki.Nawet modele amerykańskie nie były tak niezawodne.Podeszła do okna, otworzyła je i ustawiła radiostację na parapecie.Przed włączeniem, mimochodem położyła dłoń na ekranie z wyświetlaczem na diodach, znajdującym się na wierzchu aparatu, żeby Huan nie mógł zobaczyć częstotliwości, na którą został nastawiony–Jeżeli odezwie się pan choć słowem, usłyszą.Nie mogą się dowiedzieć, że zostałam wykryta.Huan skinął głową.Kim nacisnęła guzik i obok mikrofonu kondensatorowego, wbudowanego w aparat, zapaliła się czerwona lampka.–Seul Oh-Miyo wzywa bazę, Seul Oh-Miyo wzywa bazę, odbiór.Kryptonim rodem z opery, pomyślał Huan.Nawet pasuje do iście wagnerowskich wydarzeń, które rozgrywają się wokół nas.Po chwili dotarł do nich głos z bazy.Jego znakomita jakość zaskoczyła Huana.–Baza do Seul Oh-Miyo.Gotowi do przyjęcia wiadomości.Odbiór.–Baza, muszę wiedzieć, czy nie zameldowano o kradzieży butów wojskowych, materiałów wybuchowych i innego wyposażenia.KCIA znalazła dzisiaj ślady w pobliżu pałacu.Odbiór.–Jak dawno nastąpiła kradzież? Odbiór.Kim spojrzała na Huana.Huan pokazał dziesięć palców i poruszając ustami powiedział: „miesięcy".–Dziesięć miesięcy temu – powiedziała.– Odbiór.–Damy znać, gdy będziemy mieli jakieś informacje.Bez odbioru.Kim pstryknęła wyłącznikiem.Huan był ciekaw, czy Północ, tak samo jak Południe, używa skomputeryzowanego sprzętu.Zamiast tego zapytał:–Jak długo może im to zająć?–Godzinę… może dłużej.Potrzymał zegarek w pobliżu świecy, potem spojrzał na ciemną sylwetkę Czho, stojącą w pobliżu samochodu.–Bierzemy radiostację i wracamyNie poruszyła się.–Nie mogę tego zrobić.–Nie ma pani wyboru, panno Czhong.– Podszedł bliżej.Starałem się być dla pani uprzejmy…–Oboje na tym korzystamy…–Nie! Dzięki okazywanej uprzejmości nie jesteśmy zwierzętami.Proszę pamiętać, że muszę się na bieżąco orientować w przebiegu śledztwa, a stąd nie mogę tego robić.Obiecuję, że nikt nie będzie patrzył na ekran pani radia.Czy zrobi pani, o co proszę?Kim zawahała się, potem włożyła radio pod pachę i zamknęła okno.–W porządku.Żebyśmy się nie stali zwierzętami.Wyszli na zewnątrz.Zapaliła się latarka, żeby oświetlić im drogę, zaś ciemna sylwetka Czho stojąca obok samochodu otworzyła drzwi przed Kim.51· Środa, godzina 11.30 – CentrumWciśnięte w czerwone ramki na monitorze komputera, twarze Ernesto Colona i Bugsa Beneta nie mogły się bardziej różnić.Z głębi zapadniętej twarzy sześćdziesięciotrzyletniego sekretarza obrony spoglądały podkrążone oczy.Przywodził na myśl portret Doriana Graya, bowiem jej rysy odzwierciedlały każdą decyzję podjętą w okresie ostatnich dwóch lat na stanowisku podsekretarza stanu ds.marynarki – kilka trafnych i wiele nie do końca.Bugs miał czterdzieści cztery lata, okrągłą, anielską twarz i jasne oczy, które nie zdradzały ani śladu napięcia spowodowanego planowaniem rozkładu zajęć Hooda i opracowywaniem oficjalnych dokumentów Gdy demokrata Hood piastował stanowisko burmistrza Los Angeles, Bugs był asystentem republikańskiego gubernatora Kalifornii.Współpraca układała im się wręcz wzorowo – gubernator nader często określał ją mianem „konspiracyjnej".Hood nigdy nie mógł się nadziwić, że stres związany z siedzeniem na miejscu i podejmowaniem decyzji kosztuje człowieka znacznie więcej, niż ich wykonywanie.Sumienie człowieka jest największym tyranem.Jednak żywił głęboki szacunek dla Bugsa, który nie tylko radził sobie z chwilami ponurej zadumy swego szefa, lecz także ze zmiennymi nastrojami i wymaganiami takich ludzi, jak Colon – i Bob Herbert, który w kategorii rozwagi zajmował drugie miejsce W Centrum, zaraz po Lowellu Coffeyu.Różnica polegała na tym, że Coffey obawiał się procesów sądowych i cenzury, zaś Herbert aż nadto dobrze poznał wyniki zlekceważenia choćby jednej możliwości.Benet i Herbert głównie słuchali, gdy Hood i Colon omawiali wyniki symulacji komputerowych, i opracowywali raport działań wojskowych, który mieli przedstawić prezydentowi.Chociaż termin i szczegóły wykonania pozostaną do opracowania dla członków Kolegium Szefów Sztabów w konsultacji z dowódcami oddziałów frontowych, mężczyźni byli zdania, że siły marynarki i piechoty morskiej, znajdujące się już w drodze z Oceanu Indyjskiego, powinny zostać uzupełnione trzema krążownikami standardu Aegis i dworna lotniskowcami z Floty Pacyfiku, jak również powołaniem rezerw i przegrupowaniem pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy z Arabii Saudyjskiej, Niemiec i USA.Zalecą także natychmiastowe przemieszczenie sześciu systemów antyrakietowych Patriot do Korei Południowej.Chociaż podczas wojny w Zatoce Perskiej Patrioty nie spisały się tak dobrze, jak tego oczekiwano, dostarczały znakomitego materiału filmowego, co z pewnością przyczyni się do utrzymania właściwego nastroju opinii publicznej.W mniej eksponowany sposób miano przerzucić z Hawajów do Korei Południowej taktyczne pociski nuklearne.KRL-D pewnie nie była jeszcze mocarstwem atomowym, mogła jednak kupić bombę w jakimkolwiek innym kraju.Mężczyźni oszacowali także spodziewane straty „krótkiej wojny", trwającej dwa lub trzy tygodnie, dopóki ONZ nie wezwie do zawarcia rozejmu i „długiej wojny" – sześciomiesięcznej lub dłuższej.Przy uderzeniach konwencjonalnych, straty Amerykanów mogły osiągnąć około czterystu zabitych i trzy tysiące rannych w tej pierwszej i przynajmniej dziesięć razy tyle w drugiej.Przez cały czas trwania dyskusji Bugs milczał, a Herbert zgłosił tylko trzy propozycje.Pierwsza zalecała, by zanim nie zbiorą więcej informacji o terrorystach, z Bliskiego Wschodu przerzucono tylko minimalną liczbę żołnierzy Uważał, że nie należy pochopnie odrzucać teorii o spisku, który miałby na celu uwikłanie Ameryki w działania na froncie pozornym, by prawdziwa wojna mogła wybuchnąć gdzie indziej.Po drugie, zanim satelity nie wrócą do stanu używalności, chciał dostać wystarczającą ilość czasu na przeanalizowanie wszelkich najnowszych informacji wywiadu, które zbiorą Centrum i CIA przed wysłaniem żołnierzy do akcji.Trzecia sugestia miała na celu wzmocnienie oddziałów frontowych grupami antyterrorystycznymi.Wszystkie trzy propozycje uwzględniono w raporcie [ Pobierz całość w formacie PDF ]