[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.”David hoorde hoe de vertegenwoordiger fluisterend overleg pleegde.“We kunnen u een korting van drie procent toestaan, mijnheer Cleeflfs,” zei de man, “en het spijt ons erg voor de vertraging.”“Zet dat vandaag even op papier, jongen,” besloot David, “dan ga ik intussen mijn verdriet verdrinken.”Afgezien van het telefoontje van de leverancier van gevelspecie was er die ochtend weinig leven ten huize Cleeffs.Zoals elke dag sinds het vertrek van Ellie had David na het opstaan een tijdje doelloos door het stille huis gezworven, sakkerend op zijn vrouw, op de kast van een woning, op zijn situatie in het algemeen en op de recente gebeurtenissen in het bijzonder.Toen hij twee dagen voordien de krant had opengeslagen en over het tragische ongeval van inspecteur Meerkens had gelezen, schaamde hij zich nogal dat zijn eerste reactie er een van opluchting was geweest.Niet dat hij de agent dood had gewenst, verre van, maar David had al een tijdje het gevoel dat de situatie met de nationale politiequiz hem boven het hoofd groeide, en de gebeurtenissen met Ellie hadden dat gevoel alleen maar versterkt.David twijfelde er niet aan dat, met het verlies van zijn quizpartner, Dirk Beke het ook voor bekeken zou houden.“Gelukkig ben ik al betaald”, dacht David.En in ieder geval zou hij nu alles rustig aan Ellie kunnen uitleggen en haar ervan overtuigen dat ze zich weer eens gruwelijk had laten misleiden door dat takkenwijf van een Suzanne.“Waarom haar niet meteen een belletje geven?” dacht David, terwijl hij zich een nieuw kopje koffie inschonk.Dat bleek een goede beslissing, tenminste de eerste minuten.Ellie was weliswaar nog steeds boos, en ze gaf mokkend en heel spaarzaam antwoord op de vriendelijke vragen van David, maar hij had beslist het gevoel dat ze voor het eerst bereid leek tot dialoog.“Waren het echt agenten?” vroeg Ellie.“Lieverd, ik zweer het je, en als je thuiskomt kan ik het je ook bewijzen,” antwoordde David.“Ik had met hen een afspraak dat we alles stil zouden houden, want we werken aan een – hoe zou ik het noemen – aan een ‘geheime operatie’.Maar het heeft in de verste verte niets met andere vrouwen te maken.Veeleer met bommen,” besloot hij lachend.“Jij kunt ook geen twee minuten ernstig blijven,” zei Ellie, en David dacht een zweem van een lach te horen in haar antwoord.Plots nam Suzanne de hoorn over.“Ha, de hoerenloper,” riep Suzanne vrolijk, “ik denk niet dat je echtgenote nog langer met je wil praten.Ik heb haar net de krant van vandaag laten zien.Je wordt nog eens beroemd!”Voor David kon antwoorden, hoorde hij Ellie in de achtergrond snikkend ‘klootzak’ roepen en werd het gesprek afgebroken.Cleeffs begreep er steeds minder van.Waar had die trut het in hemelsnaam over? Toen dacht hij aan wat ze over de krant had gezegd.Hij liep naar de voordeur en haalde de dikke bundel van Vandaag uit de brievenbus.Bladerde er door.En slikte toen hij bij pagina drie kwam.Onder de vette titel’ Terroristen infiltreren politiediensten berichtte onderzoeksjournalistHans Vander Auwera over een Belgische onderdaan, D.C., die stilaan maar zeker naar voren kwam als de duistere spin in een voorlopig onbekend terroristisch netwerk dat aanslagen zou voorbereiden en dat om nog onbekende redenen politie-inspecteur Meerkens uit de weg zou hebben geruimd.De genaamde D.C.was geen onbekende in prostitutiemiddens, meldde het artikel nog.Toen David de foto bij het artikel zag, was hij ervan overtuigd dat zijn carrière in gruzelementen lag.Hij zag zich omringd door meisjes in lingerie tijdens een van zijn sessies in de Pussycat, met links van zijn gezicht de zware borsten van Debbie.Over Davids ogen was een onheilspellend zwart balkje aangebracht.TwintigCommissaris Harry Duchaine zat in een kantoortje dat hem door de plaatselijke politiebrigade ter beschikking was gesteld en krabde achter zijn oor.Voor zijn eenenvijftig jaar zag hij er zeer patent uit.Zijn vader zaliger had zijn hele leven gezworen bij een ijskoude douche om rond zes uur ‘s-ochtends de dag te beginnen, en Duchaine junior had die gewoonte al zo lang hij zich kon herinneren overgenomen.Hij had ze ook bij zijn twee kinderen geïntroduceerd, wat al jaren tot verhitte discussies met zijn echtgenote en tot oeverloze huilbuien bij die lamstralen van zoons had geleid.“Je maakt hen nog ziek met die strafkamptoestanden van jou,” sneerde zijn vrouw om de haverklap, “en dat ze al twee weken voor de jaarlijkse vakantie bleek worden van angst moet je ook niet verwonderen [ Pobierz całość w formacie PDF ]