[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Phil neemt me mee naar zijn piepkleine slaapkamertje, waar een peertje zonder lampenkap hangt en een doos muesli op de ladekast staat.Hij heeft de deur nog niet dichtgetrokken of de waanzin slaat toe en ik begin meteen mijn blouse los te knopen.Hij gaat op het onopgemaakte matras zitten en frunnikt aan zijn broek.'Kom hier,' zegt hij.'Ik heb de hele week al een stijve pik van je.' Hij trekt zijn trui over zijn hoofd en onthult het strakke, gespierde bovenlijf en de harde armen van een duuratleet.Als ik naast hem ga zitten, begint hij een beetje schaapachtig te lachen.'Carl zou ons vermoorden als hij dit wist.'Ik buig me naar hem over.'Morgen misschien.Maar niet vanavond.'Boem.Ik word met een ruk wakker.Het is net vier uur geweest.In het flauwe licht van de straatlantaarn voor het raam zie ik Phil plat op zijn rug liggen, met het laken om zijn knieën.Druppeltjes zweet parelen nog steeds op zijn blote borst.Heb ik een broek aan? Ik ga rechtop zitten en voel voorzichtig langs mijn benen.Spiernaakt.Ik ben kleverig, ik heb dorst en ik kan me nog net herinneren dat Phil me een standje heeft laten aannemen waar volgens mij nog niet eens een naam voor is bedacht.Nadat we op het bed zijn begonnen, zijn we via de vensterbank en het bureau uiteindelijk op de oranjebruine gevlochten mat terechtgekomen.Ik leg mijn hand op mijn geschaafde linkerdij en lach.'.muziek op,' zegt een mannenstem in de woonkamer.Ik hoor een kuchje, gevolgd door voetstappen en het gedreun van de stereoinstallatie.O nee.Phils huisgenoten zijn thuisgekomen en ze hebben vrienden bij zich.'.dat mens dat zich door Carl laat pakken.' Dat is Patrick.'Welk mens?' vraagt iemand.'Hij heeft ze in alle maten.Sommigen zijn nog maar net meerderjarig en anderen zijn al grootmoeder.Jullie kennen die Portoricaanse toch nog wel? Die was op zijn minst vijfenveertig.''Maar dat was een stuk van jewelste.Mijn grootmoeder ziet er heel anders uit.''Geef me nog tien jaar en ik doe precies hetzelfde,' zegt Patrick.'Dat is het voordeel als je chef bent.''Als je 'm dan nog maar omhoog kunt krijgen.'Hoeveel knullen zitten daar eigenlijk? Vier? Vijf? Ik wil naar huis, maar dan zal ik eerst door een flat vol vreemden moeten lopen.'Phil,' fluister ik.'Ik ga ervandoor.' Geen reactie.Ik geef hem een voorzichtig duwtje en hij rolt naar me toe.'Heb je zin in meer?' mompelt hij.'Misschien wel, maar je huisgenoten zijn thuisgekomen.'Hij slaat zijn armen om mijn heupen.'Nou en? Doe maar net of je hen niet hoort.''Dat lukt me niet.Volgens mij kan ik beter gaan.''Nee,' zegt hij zacht.'Blijf nou maar gewoon liggen en geef me even de tijd om goed wakker te worden.' Zijn armen glijden langzaam van me af als hij weer in slaap valt.'Zet de volumeknop maar open!' schreeuwt iemand.Geweldig.Ik moet als de gesmeerde bliksem weg.Ik glip in mijn blouse en broek, zie dat mijn handtas aan het bed hangt en voel over de vloer om er zeker van te zijn dat ik niets achterlaat.Nu hoef ik alleen nog maar naar buiten te stappen en naar de deur te rennen.Het zal een vernedering zijn, maar ook zo voorbij.En trouwens, wat heb ik anders voor keus? Een beetje wachten tot iedereen uitgeteld is? Of tot Phil morgenochtend pannenkoeken voor iedereen gaat bakken?Ik steek mijn hand op om te voelen of ik in bed mijn oorbellen niet ben kwijtgeraakt.En dan herinner ik me ineens dat die nog steeds in Daniels zak zitten.Ik was er net in geslaagd om hem uit mijn hoofd te zetten en nu duikt hij weer op, net op een moment dat ik helemaal niet aan hem wil denken.Curtis Mayfield dendert door de flat als ik mijn tas over mijn schouder hang en probeer in te schatten hoe lang het duurt om door de huiskamer te lopen.Als ik echt de sokken erin zet, vijf seconden.En waarom zou het me kunnen schelen wat ze van me denken? Patrick zal zelf waarschijnlijk ook wel eens naar bed zijn geweest met iemand die hij nauwelijks kent en als dat niet zo is, zou hij datdolgraag willen.Wat geeft hem het recht om mij te veroordelen?Met dat kleine geestelijke zetje in de rug trek ik de deur open en knijp mijn ogen samen in het felle licht.Alsof mijn plotselinge verschijning onderstreept moet worden, houdt de muziek er ineens mee op.Maar nu kan ik niet meer terug.Met opgeheven hoofd stap ik de zitkamer in [ Pobierz całość w formacie PDF ]