[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale teraz znów znalazłam się na celowniku.W miarę zapełniania się sali widzami słyszałam za sobą coraz więcej wrogich szeptów.„Zdaje się, że to ta policjantka, która strzelała do dzieci.Tak, to ona".Poczułam na ramieniu czyjąś dłoń.Odwróciwszy się, ujrzałam Joego.Oczy mi się zaszkliły, przykryłam jego dłoń własną i w tym momencie zobaczyłam mojego drugiego adwokata, młodą Amerykankę o azjatyckich rysach i niezwykłym nazwisku: Yuki Castellano.Pozdrowiwszy nas, usiadła obok Mickeya.— Proszę wstać, sąd idzie! — zawołał woźny.Gwar w sali urwałsię jak nożem uciął.Wszyscy wstali.Wysoki sąd w osobie Rosy Algierri zajął swój fotel.Sędzina Algierri była władna oddalić powództwo, a ja wyleczyłabym duszę i ciało, podsumowała swoje życie.Mogła jednak również uznać powództwo i wówczas czekała mnie sprawa sądowa, która zniszczyłaby wszystko, co było drogie mojemu sercu.— Jak twoje samopoczucie, Lindsay? — zapytał Mickey.— Jeszcze nigdy nie czułam się lepiej.Popatrzył na mnie i uspokajająco uścisnął moją rękę.Minutę później moje serce zaczęło gwałtownie łomotać, gdy Mason Broyles podniósł się ze swojego miejsca, by przedstawić pozew przeciwko mnie.Rozdział 16Adwokat Cabota poprawił mankiety i stał w milczeniu, aż napięcie na sali zrobiło się niemal nie do wytrzymania.Ktoś na galerii zakaszlał nerwowo.—Wzywam na świadka lekarza sądowego, doktor Claire Washburn — powiedział Broyles.Moja najlepsza przyjaciółka stanęła na miejscu dla świadków.Miałam ochotę pomachać do niej, uśmiechnąć się, mrugnąć — ale oczywiście mogłam tylko na nią patrzeć.Broyles rozgrzał się kilkoma łatwymi lobami, a potem nastąpiły szybkie piłki i smecze.—Czy dziesiątego maja wieczorem przeprowadziła pani sekcję zwłok Sary Cabot? — zapytał.—Tak.—Co może nam pani powiedzieć o jej ranach?Wszystkie oczy obserwowały Claire, gdy przed udzieleniem odpowiedzi zajrzała do swojego oprawnego w skórę notesu.—Odkryłam w jej piersiach dwie rany od kul, blisko siebie.Rana A, usytuowana w lewej górnej części piersi, piętnaście centymetrów od lewego obojczyka i sześć centymetrów na lewo od płaszczyzny symetrii ciała, była raną przelotową.Zeznanie Claire było bardzo ważne dla mnie, lecz ja myślami byłam daleko od sali sądowej.Ujrzałam siebie, stojącą w słabym świetle latarni na Larkin Street.Widziałam, jak Sara wyjmuje z żakietu pistolet i strzela do mnie.Upadłam i przetoczyłam się, przybierając pozycję na brzuchu.„Rzuć broń!".„Pieprz się, suko".Strzeliłam dwukrotnie.Dziewczyna upadła zaledwie kilka metrów ode mnie.Zabiłam ją i choć uwolniono mnie od odpowiedzialności, sumienie szeptało mi: jesteś winna, winna, winna.Słuchałam zeznania Claire, kiedy opisywała drugi strzał, który trafił Sarę w mostek.— Nazywamy to K-pięć — kontynuowała Claire.— Kula przeszła przez worek osierdziowy, serce i utkwiła w czwartym kręgu piersiowym, skąd wyciągnęłam częściowo pozbawiony osłony, zdeformowany pocisk średniej wielkości, koloru miedzi.— Czy to był pocisk kalibru dziewięć milimetrów?— Tak.— Dziękuję, doktor Washburn.Skończyłem z tym świadkiem, Wysoki Sądzie.Mickey oparł dłonie na stole i wstał.— Doktor Washburn, czy Sara Cabot umarła natychmiast?— Z całą pewnością.W ciągu jednego do dwóch skurczów serca, które zostało przebite przez oba pociski.— Rozumiem.Czy zmarła strzelała z broni przed śmiercią?— Tak.U podstawy jej wskazującego palca było zaciemnienie, odpowiadające odciskowi spustu pistoletu.— Skąd pani wie, że to ślad po oddanym strzale?— A skąd pan wie, że pańska matka jest pańską matką? Na tej samej podstawie — odparła z błyskiem w oczach Claire.— Bo jest pan do niej podobny.— Poczekała chwilę, aż ucichną śmiechy, po czym mówiła dalej: — Sfotografowałam to zaciemnienie i przeprowadziłam test na obecność obcych ciał w skórze.Pobrana próbka została poddana badaniu laboratoryjnemu i dała pozytywny wynik, potwierdzając moją hipotezę [ Pobierz całość w formacie PDF ]