[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.En toch.Waarom had hij het gevoel dat de spelletjes die hij al deze jaren had gespeeld, de verleidingsspelletjes, de onthullende spelletjes, de afstotingsspelletjes en duivelsspelletjes niet helemaal voorbij waren? Zijn intuïtie verminderde, evenals zijn kracht, maar hij wist zeker dat er iets niet klopte.Hij dacht aan de manier waarop de vrouw naast hem had geglimlacht, aan het geheim op haar gezicht.'Is hij dood?' vroeg hij plotseling.De vraag bleek haar in de war te brengen.'Natuurlijk is hij dood,' antwoordde ze.'Echt waar, Carys?''We zijn net op zijn begrafenis geweest, verdorie.' Ze voelde zijn gedachten, een stevige aanwezigheid in haar nek.Ze hadden dit de afgelopen weken wel honderd keer gespeeld -het proces van kracht tussen hun wil - en ze wist dat hij iedere dag zwakker werd.Niet zo zwak om er geen rekening meer mee te hoeven houden; hij kon nog steeds gruwelen oproepen als hij daar zin in had.'Vertel me wat je denkt.' zei hij, '.zodat ik je gedachten niet hoef uit te graven.'Als ze geen antwoord zou geven en hij haar met geweld zou binnendringen, zou hij de hardloper zeker zien.'Alsjeblieft,' zei ze met gespeelde lafheid, 'doe me geen pijn.' De geest trok een beetje terug.'Is hij dood?' vroeg Mamoulian weer.'De nacht waarop hij doodging.' begon ze.Wat kon ze anders vertellen dan de waarheid? Geen leugen zou voldoende zijn; hij zou het toch te weten komen.'.de nacht waarop ze zeiden dat hij doodging, heb ik niets gevoeld.Er was geen verandering.Niet zoals toen Mamma doodging.'Ze wierp Mamoulian een geïntimideerde blik toe om de illusie van onderdanigheid overeind te houden.'Wat maak je daaruit op?' vroeg hij.'Ik weet het niet,' zei ze heel eerlijk.'Wat denk je?'Weer eerlijk: 'Dat hij niet dood is.'Er verscheen een glimlach, de eerste die Carys ooit op het gezicht van de Europeaan had gezien.Het was er maar een flauw aftreksel van, maar hij was er wel.Ze voelde hem zijn voelhorens terugtrekken en tevreden in zichzelf peinzen.Hij zou haar niet verder ondervragen.Er waren te veel plannen te maken.'O pelgrim,' zei hij zachtjes bij zichzelf terwijl hij de onzichtbare vijand als een innig geliefd, maar zondigend kind berispte, 'je had me bijna te pakken.'Marty volgde de auto van de grote weg af en door de stad naar het huis in Caliban Street.Het was vroeg in de avond toen aan de achtervolging een eind kwam.Op een redelijke afstand geparkeerd keek hij hoe ze uit de auto stapten.De Europeaan betaalde de chauffeur en toen, na een kort oponthoud, maakte hij de voordeur open en hij en Carys liepen naar binnen, het huis in waar de smerige kanten gordijnen en het afbladderende verfwerk niets vreemds suggereerden in een straat waar alle huizen dringend aan renovatie toe waren.Op de eerste etage ging een licht aan en er werd een scherm neergelaten.Hij bleef meer dan een uur in de auto zitten en hield het huis in het oog, hoewel er niets gebeurde.Ze verscheen niet aan het raam, er werden geen brieven, gewikkeld om stenen, naar buiten gegooid en kusjes naar haar wachtende held geworpen.Maar dergelijke tekens had hij niet echt verwacht; dat was fantasie en dit was werkelijkheid.Vieze stenen, vieze ramen, vieze gruwelen verscholen zich daar.Hij had niet meer fatsoenlijk gegeten sinds het bekend worden van de dood van Whitehead en nu voelde hij voor het eerst weer een gezonde honger.Terwijl hij het huis in de vallende schemering achterliet, ging hij op weg om iets eetbaars te halen.53-Luther stond in te pakken; het waren drukke dagen geweest sinds de dood van Whitehead en hij was er duizelig van.Met zoveel geld in zijn zakken kwam er ieder moment een andere mogelijkheid bij hem op, een fantasie die werkelijkheid werd.Om te beginnen zou hij voor een lange vakantie terug naar huis naar Jamaica gaan.Hij was weggegaan toen hij acht was, negentien jaar geleden, en hij zag zijn herinneringen aan het eiland door een roze bril.Hij wist dat hij teleurgesteld kon worden, maar als hij het er niet prettig vond, dan gaf dat niets.Een man met zijn rijkdommen had geen omschreven plan nodig; hij kon verder trekken.Naar een ander eiland of een ander continent.Hij was bijna klaar voor zijn vertrek toen een stem hem van beneden riep.Het was geen stem die hij kende.'Luther? Ben je daar?'Hij liep naar de trap.De vrouw waar hij dit huisje ooit mee had gedeeld was weg; ze was zes maanden geleden met de kinderen vertrokken.Het huis zou leeg moeten zijn.Maar er was iemand in de gang, niet een, maar twee mannen.Zijn gesprekspartner, een lange, indrukwekkende man, staarde naar boven en het licht van de overloop viel op zijn brede, gladde voorhoofd.Luther herkende het gezicht.Van de begrafenis misschien? Achter hem in de schaduw stond een zwaardere gestalte.'Ik wilde je even spreken,' zei de eerste.'Hoe bent u hier binnengekomen? Wie bent u trouwens?''Even maar.Over je werkgever.''U bent van de pers, hè? Hoor eens, ik heb alles verteld wat ik wist.Ga hier nou verdorie weg voor ik de politie bel.U hebt geen enkel recht om hier in te breken.'De tweede man kwam uit de schaduw te voorschijn en keek naar boven.Zijn gezicht was opgemaakt; dat was zelfs van een afstand duidelijk.De huid was gepoederd, er zat rouge op de wangen en hij zag eruit als een pantomimedame.Luther deed een stap terug en dacht snel na.'Je hoeft niet bang te zijn,' zei de eerste man en de manier waarop hij dat zei, maakte Luther nog banger.Wat stak er achter een dergelijke beleefdheid?'Als je hier niet binnen tien seconden vandaan bent.' waarschuwde hij.'Waar is Joseph?' vroeg de beleefde man.'Dood.''Weet je dat zeker?''Natuurlijk weet ik dat zeker.Ik heb je op de begrafenis gezien, hè? Ik weet niet wie je bent.''Ik heet Mamoulian.''Nou, je bent daar ook geweest, is het niet? Je hebt het zelf gezien.Hij is dood.''Ik heb een kist gezien.''Hij is dood, man,' hield Luther vol.'Jij bent degene die hem gevonden heeft, begreep ik,' zei de Europeaan en liep een paar passen door de gang naar de trap.'Dat klopt.In bed,' antwoordde Luther [ Pobierz całość w formacie PDF ]