[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.’‘Ah, nou,’ stamelde ik, overweldigd door haar volslagen schokkende schaamteloosheid en het absurde ervan.Waren alle mensenvrouwen soms gek? Niet dat de mannen een haar beter waren.Het feest om me heen zag eruit alsof dat door Hieronymus Bosch was gearrangeerd, terwijl Camilla vastbesloten was me naar de fontein te slepen, waarachter ongetwijfeld een bende vogelsnavels stond te wachten om haar te helpen mij te betoveren.Maar het schoot door me heen dat ik nu het perfecte excuus kon gebruiken om betovering te voorkomen.‘Ik ga trouwen, weet je.’ Hoe moeilijk het ook was om het over m’n lippen te krijgen, het was alleen maar eerlijk dat het ook wel eens goed uitkwam.‘Klosak,’ sprak Camilla.‘Knappe klosak.’ Ze zakte opeens in elkaar en haar handen vielen van mijn nek.Ik kon haar amper opvangen en voorkomen dat ze op de grond viel.‘Dat zal best, ja,’ zei ik.‘Maar je moet hoe dan ook een paar minuten gaan zitten.’ Ik probeerde haar op de stoel te wurmen, maar dat was als honing schenken op het lemmet van een mes en ze gleed op de vloer.‘Knappe klosak,’ zei ze, en ze deed haar ogen dicht.Het is altijd leuk te horen dat je collega’s een hoge pet van je op hebben, maar mijn romantische intermezzo had een paar minuten geduurd en ik moest nu echt buiten gaan kijken waar brigadier Doakes bleef.Terwijl ik Camilla overliet aan haar zoete sluimer en vochtige liefdesdromen, liep ik nogmaals naar de voordeur.En nogmaals werd ik belaagd, deze keer een wilde aanval op mijn bovenarm.Vince zelf greep me bij mijn biceps, sleurde me weg van de deur en terug in het surrealisme.‘Hé!’ lalde hij.‘Hé, feestbeest! Waar gaat je heen?’‘Ik geloof dat ik mijn sleutels in de auto heb laten liggen,’ zei ik, terwijl ik me uit zijn dodelijke greep los probeerde te wurmen.Maar hij trok alleen maar harder aan me.‘Nee, nee, nee,’ zei hij en hij sleepte me naar de fontein.‘Het is jouw feestje, jij gaat helemaal nergens naartoe.’‘Het is een geweldig feest, Vince’ zei ik.‘Maar ik moet nu echt.’‘Drink!’ zei hij.Hij dompelde een glas in de fontein en stak het ruw naar me uit zodat de helft op mijn mooie hemd morste.‘Dit heb je nodig.Banzai!’ Hij hield zijn eigen glas in de lucht en sloeg de inhoud achterover.Gelukkig voor alle betrokkenen kreeg hij daar een hevige hoestbui van en wist ik weg te glippen terwijl hij dubbel klapte en vocht om wat lucht.Ik wist helemaal tot aan de voordeur te komen en halverwege het pad, toen hij weer in de deuropening verscheen.‘Hé,’ schreeuwde hij.‘Je mag nu nog niet weg, er komen nog strippers!’‘Ik ben zo terug,’ riep ik.‘Schenk nog maar wat voor me in!’‘Is goed!’ zei hij met zijn namaakglimlach.‘Ha! Banzai!’ En met een opgewekte zwaai keerde hij weer naar het feest terug.Ik draaide me om om Doakes te zoeken.Hij had zo lang pal aan de overkant gestaan van waar ik me bevond, dat ik hem onmiddellijk in de gaten zou moeten hebben, maar dat was niet zo.Toen ik ten slotte de bekende kastanjebruine Taurus zag, besefte ik hoe slim hij was geweest.Hij had verderop in de straat onder een grote boom geparkeerd, die het licht van de straatlantaarns afschermde.Zoiets zou iemand doen die niet gezien wilde worden, maar die tegelijk dr.Danco het vertrouwen wilde geven dat hij zonder gezien te worden dicht bij het huis kon komen.Ik liep naar de auto en het portierraam schoof omlaag.‘Hij is er nog niet,’ zei Doakes.‘Het is de bedoeling dat je binnenkomt voor een drankje,’ zei ik.‘Ik drink niet.’‘Dan ga je duidelijk ook nooit naar feestjes, want dan zou je wel weten dat je die niet in je eentje in je auto hoort te vieren.’Brigadier Doakes zei niets, maar het raam schoof omhoog, het portier ging open en hij stapte uit.‘Wat doe je als hij nu komt?’ vroeg hij.‘Erop vertrouwen dat mijn charme me redt,’ zei ik.‘Kom mee naar binnen, nu er nog iemand daarbinnen bij bewustzijn is.’We staken samen de straat over, nog net niet hand in hand, maar het leek onder de omstandigheden zo merkwaardig, dat we het net zo goed wel hadden kunnen doen.Toen we midden op de weg liepen kwam er een auto de hoek om onze richting uit.Ik wilde wegvluchten en in een rij oleanders duiken, maar was heel trots op mijn ijzige kalmte toen ik in plaats daarvan slechts een blik wierp op de naderende auto.Die reed langzaam door en tegen de tijd dat brigadier Doakes en ik de overkant van de straat hadden bereikt, was hij bij ons.Doakes draaide zich om en keek naar de auto, en ik ook.Vijf opgeschoten jongens op een rij keken ons stuurs aan.Een van hen draaide zijn hoofd om en zei iets tegen de anderen, en ze moesten lachen.De auto reed door.‘Laten we maar naar binnen gaan,’ zei ik.‘Ze zagen er gevaarlijk uit.’Doakes gaf geen antwoord.Hij zag dat de auto aan het eind van de straat keerde en liep toen naar Vince’ voordeur.Ik liep achter hem aan en was net op tijd bij hem om de deur voor hem open te houden.Ik was maar een paar minuten buiten geweest, maar het aantal slachtoffers was indrukwekkend gegroeid.Twee van de smerissen bij de fontein lagen languit op de grond en een van de South Beach-vluchtelingen stond over te geven in een Tupperwarebak waar een paar minuten geleden nog gelatinepudding in had gezeten.De muziek dreunde harder dan ooit en ik hoorde Vince vanuit de keuken roepen: ‘Banzai!’ dat werd meegejoeld door een onsamenhangend koor van andere stemmen.‘Laat alle hoop varen,’ zei ik tegen brigadier Doakes, en hij mompelde iets wat klonk als achterlijke randdebielen [ Pobierz całość w formacie PDF ]