[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Antropolog wyjaśnił, że nasze „życie” to dla Myonów „ruch”.- Mamy sposoby - odezwałem się - żeby ustrzec ich przed rozstaniem się z ruchem Nawet jeśli ich ptak zostanie zniszczony, im nic się nie stanie.- Możecie to pokazać?Ciekawe.Współczesny nam człowiek poprosiłby o dowód.Wymóg taki jest nierozerwalnie związany z nieufnością.Tubylcy nie znali nieufności, bo nie znali kłamstwa, po prostu prosili o demonstrację.Różnica jest subtelna, ale jest.Z nieba tuż nad naszymi głowami wyłonił się błękitnozłoty, piękny orzeł, błyskawicznie przybliżył się i załopotał skrzydłami nad dachem domostwa, wzniecając wiatr i przewracając jeden z lekkich plecionych wazonów.Kilka żółtych płatków sfrunęło na wyściełaną matą podłogę.Skrzydła potwora miały ponad pięć metrów rozpiętości.Dziób był złocisty, łeb niebieski, pióra mieniły się od ciemnego granatu do jasnego błękitu.Szpony były srebrne, a łapy bardzo jasne, prawie białe.Na grzbiecie dostrzegłem masywne ciemnobrązowe siodło ornamentowane karmazynowymi secesyjnymi zawijasami, zaopatrzone klamrami, których celem będzie przytrzymanie jeźdźca.Stwór osiadł tuż przy chacie i położył wielki łeb.Pięknie Mówiący zerwał się z siedziska i cofnął dwa kroki.Szaman wstał i wpatrywał się w stwora.- On jest… pusty - zaśpiewał.- Ten ptak nie ma duszy.Zaczął drżeć.Na RanStone! Myoni byli telepatami, więc wyczuwali także zwierzęta! Orzeł nie emanował żadnymi myślami!- Włóżcie w głowę tego bydlęcia jakiś układ emocjonalny, weźcie go, bo ja wiem, z psa!„Anioły” znowu użyły swoich cyfrowych dekoktów, by uspokoić tym razem obu mężów.Brawo.Brawo.Świetnie nam idzie.Przyszło info, że ptak ma już aktywną psychikę, a wszystkie następne orły będą je miały.Odetchnąłem Spojrzałem na rozmówców.Znowu te sterowane, uspokojone oblicza.Podszedłem do ptaka.Uprząż spoczywająca na pierzastej granatowej szyi była dość skomplikowana.Znajdował się na niej drewniany stylizowany dżojstik.Po jego lewej stronie pyszniła się metalowymi inkrustacjami także drewniana przepustnica.Kilka drewnianych i kamiennych guzików.Rany boskie.Bajka jak w mordę strzelił.Dostałem men od koordynatora, że już jest program sterujący zwierzęciem i kalibrujący neurofeedback, wprowadzono aplikację „spadochron”, nikomu nic nie powinno się stać.Orzeł miał na imię Lecący pod Wiatr.- To jest Lecący pod Wiatr - odezwałem się.- Jeden z naszych ptaków.- Król - dodał koordynator.- Prowadzący naszych ptaków - poprawiłem się.- Jest mądry i łagodny.Wsiądź na niego, a zobaczysz.Przerwałem To bez sensu.Ten wystraszony człowiek nie odważy się.Możemy go programistycznie zmusić, ale nie o to chodzi.Po jaką cholerę przysłali ptaka bez jeźdźca?- Ześlijcie drugiego potwora, tym razem z rycerzem Albo lepiej niech to będzie kobieta.Piękna.Odpowiadająca gustom wodza.- Poczekaj chwilę - odezwał się Ruben.Wdziałem jego półprzezroczystą wyszczerzoną gębę i głowę otoczoną aparaturą jego pomysłu.Dzięki niej był w stanie przyspieszać swój umysł nieco ponaddwudziestopięciokrotnie.-1 tak programiści tutaj dostają zawału za zawałem.W innych wioskach mają jeszcze większe obiekcje.Może twój pomysł z ładną babką ma sens.Tylko dlatego usłyszałem go w normalnym tempie, bo nie mówił do mnie, tylko używał totu.Program dostosowywał ruchy jego twarzy do komunikatu.Czuwający nad nami programiści, chociaż mieli niewyobrażalnie wielkie biblioteki obiektów i szybkość Lao, musieli konwertować dane i uspójniać je do poziomu świata Arki, uważać na ewentualne wpadki i reagować w ciągu cetni.Ludzie, przyspieszeni dwudziestokrotnie, nadal nie mieli szans, więc tylko koordynowali albo bardziej śledzili prace maszyn, ale nawet od nich wymagało to nieprawdopodobnego skupienia.Zwłaszcza że musiały odpowiadać na prośby i żądania stu grup negocjacyjnych.Dookoła wzgórza zgromadziło się w międzyczasie kilkadziesiąt osób.Młodzi mężczyźni i kobiety obserwowali nas z wielkim zainteresowaniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]